Donderdag

Magda's ochtendellende van de laatste twee dagen is gelukkig voorbij! Er gaat een, voor haar doen, heel ontbijtje in. Muesli en een toast met marmelade. Ik blijf dat een gemiste kans vinden als je in Engeland bent, maar goed. Volgende week doe ik ook weer rustig aan.

We hebben ons mooie vaste plekje in de erker waar we schitterend uitzicht hebben op de haven en op de brug die af en toe opengaat.

Vandaag wordt ons ontbijt verzorgd door de eigenaren zelf. Waar het normaal beperkt blijft tot de yes please en thank you's zijn het nu hele conversaties. Leuk natuurlijk, maar omdat het niet netjes is met volle mond te praten, toch wel een dingetje.

Ze vertellen dat er hier in de haven soms zeehonden te zien zijn, en zelfs een keer een dolfijn! Blijkbaar zwemt zalm hier stroomopwaarts en komen de zeehonden daar op af.

Ook vertellen ze dat Whitby pas de laatste tijd zo populair is. Ze wijten dat aan de covid periode, toen was het plaatsje blijkbaar vaak in het nieuws als alternatieve vakantiebestemming en kwamen mensen hier wandelen omdat andere vakantiebestemmingen geen optie meer waren. Ze noemen Whitby de pot goud aan het einde van de regenboog waarbij de heuvels dan de regenboog zijn en Whitby daar aan het eind van ligt. Leuk als mensen zo trots zijn.

Daarnaast natuurlijk nog 'praatje pot' over Nederland en Engeland, vliegen versus varen en bluf ik me ook nog door het WK voetbal heen. Best lastig als je hier tijdens zo'n toernooi verblijft en er de ballen verstand van hebt. Het is toch het gesprek van de dag hier en zeker in de pub.

En ondertussen maar proberen discreet een volgende hap naar binnen te schuiven. Zonde als het koud wordt toch?

Terloops krijgen we ook nog een wijsheid mee; there is no such thing as bad weather, just bad clothing. Ik houd wel van zo'n positieve insteek.

Na het ontbijt gaan we een stukje wandelen, het is zulk mooi weer! Leuk altijd in dit soort plaatsjes dat die oude pandjes allemaal nog in gebruik zijn als kleine zelfstandige winkeltjes.

Dan ziet Magda ook nog een mooie tas in een etalage hangen die zo goed bij haar laarzen past. Of was het bij haar jas? Never mind; mooie tas! Hij hing over die groene jas. Inderdaad verleden tijd.

Ook een mooi moment om even een drone vluchtje te maken. Eerst van het hotel en de haven, maar zeker ook van Whitby Abbey. Dat laatste combineren we dan wel lekker lui met ons toertje door het national park North Yorkshire Moors. Scheelt weer 199 tredes. Keer twee.

Maar eerst het hotel en de haven dus.

Tegenover het hotel heb je een lager gelegen deel met bankjes, daar kun je bijvoorbeeld vissen. Daar zit ik niet zo voor spot en spiegel want dronen trekt altijd wel aandacht. Als je het dan goed kunt ben je natuurlijk de bink. Misschien over een tijdje.

De sneak previews die hier stonden zijn vervangen door het uiteindelijke resultaat.

Weer een hoop geleerd en best veel huiswerk voor de komende keren, zoals witbalans, vloeiender leren vliegen en zo nog wat dingen. Maar hier dus de beelden van onze vluchtjes boven Whitby, Whitby Abby en Robin Hood's Bay (van vrijdag).

We rijden een mooie route door het national park North Yorkshire Moors. Schitterende omgeving waarbij we natuurlijk vaak stoppen om wat plaatjes te schieten.

Zie hier een actiefoto, behind the scenes, Magda klautert weer naar een beekje om een mooie foto te maken.

Tasje hangt nu over een blauwe jas. Inderdaad tegenwoordige tijd.

Het is hier zo enorm mooi en zo heerlijk stil! We genieten met volle teugen van dit andere 'dale' van Engeland waar we nog niet eerder samen zijn geweest.

Het gaat er hier in dit deel van Engeland aardig af, en op! Tot 33% zelfs!

In 2017 waren Koen Bob en ik hier ook in de buurt (Lake District, maar toch) en ook toen percentages van 30%. Bob toen nog, wegens zijn leeftijd, op zijn 125cc ook. Maar schitterende passen om te rijden!

Via al dit moois komen we aan in het plaatsje Thirsk, bekend van James Herriot.

De eerste dag hadden we de Fish & Chips al van ons Britse must-do lijstje afgevinkt. Guinness van de tap ook (en niet alleen de eerste dag, maar dat terzijde), maar de cream tea (té truttig, maar voor ons hoort het er toch bij), hebben we deze week nog niet gehad. De tijd dringt, morgen is alweer onze laatste dag.

Hierna kunnen we met een gerust hart nog even door het plaatsje wandelen. Om 16:00 is het alweer uit met de pret, dan wordt het hier al donker.

Eenmaal weer terug in Whitby zien we, onder het genot van een bar meal, dat de Duitse Mannschaft, net als wij, ook morgen weer naar huis gaat. Wat kan het leven toch mooi zijn.

< < <

^^^

> > >